Już wiemy, że fajnie byłoby nie mieć zahamowań, mówić, co się myśli i ogólnie żyć bez presji. Tak robią to dzieci, tak byłoby też łatwiej i nam dorosłym. Tu dochodzimy do kolejnego aspektu. Skoro już według wielu norm społecznych jesteśmy po prostu egoistyczni, to zatem nie stoi nic na przeszkodzie, by po prostu stawiać na siebie. Ponad innych.
Inspiracją do napisania tego wpisu jest samo życie. Mamy w sobie coś takiego, złego „duszka”, który lubi umniejszać wszystkiemu, co zrobiliśmy. W naturze ludzkiej jest trochę samodestrukcji. Ale nie o tanią psychoanalizę tu chodzi, a o zrozumienie tego, co gra nam w duszy.
Ten temat jest trochę powiązany z pierwszym poruszonym w tym cyklu. Dzieci potrafią (i lubią) nie tylko mówić, co myślą, ale i działać bez zahamowań. To też kwestia, która w nas, starych, jest wypleniana społecznie, a nie do końca jest to dobre.
Zastanawiam się, jak zacząć. Myśli kłębią się w głowie. Piotrek coś mówił, że napisze tekst o plusach i minusach narodowej kwarantanny. Na razie jednak ja muszę dać upust emocjom. Gdzieś usłyszałam, że nasi dziadkowie opowiadali o wojnie, rodzice o komunie, a my będziemy opowiadać o pandemii. Coś w tym jest… Nikt nie wie, ile to potrwa.
Szczerze? Nie obchodzą mnie tu Twoje poglądy. Mam je w poważaniu. One są Twoje i niech tak pozostanie. Nie obchodzi mnie też, co sądzisz o tej drugiej, trzeciej, czy czwartej opcji. Serio. Po co mi ta wiedza? Ale zabierz głos, bo go stracisz!
