Ten wpis powstał wspólnie z ratownikami medycznymi, praktykami, instruktorami pierwszej pomocy. Możecie zatem potraktować go jak źródło rzetelnej wiedzy. Możecie też wygrać rzecz, która może Wam kiedyś pomóc uratować komuś życie.
Robię ostatnio dużo zdjęć. Kilka kursów fotografii za mną, mam coraz lepsze umiejętności i wiedzę. Odróżniam ISO, przesłonę i czas otwarcia migawki. Z trybem auto pożegnałam się już dawno. Do wyboru miałam lustrzankę, telefon i GoPro. Jednak już od dłuższego czasu czegoś mi brakowało. Dużo podróżujemy, niektóre miejsca aż „prosiły się” o zdjęcie z góry….
Już wiemy, że fajnie byłoby nie mieć zahamowań, mówić, co się myśli i ogólnie żyć bez presji. Tak robią to dzieci, tak byłoby też łatwiej i nam dorosłym. Tu dochodzimy do kolejnego aspektu. Skoro już według wielu norm społecznych jesteśmy po prostu egoistyczni, to zatem nie stoi nic na przeszkodzie, by po prostu stawiać na siebie. Ponad innych.
Po krótkiej, zaledwie dwumiesięcznej przerwie, znów coś tu napiszę. Ba, będzie to powrót do cyklu „Czego powinniśmy uczyć się od dzieci?”. Było już o mówieniu, co się myśli. Było też o braku zahamowań. No to czas na presję. I tu, od razu na wstępie gong.
Inspiracją do napisania tego wpisu jest samo życie. Mamy w sobie coś takiego, złego „duszka”, który lubi umniejszać wszystkiemu, co zrobiliśmy. W naturze ludzkiej jest trochę samodestrukcji. Ale nie o tanią psychoanalizę tu chodzi, a o zrozumienie tego, co gra nam w duszy.
