Opustoszałe boiska. Place zabaw jeszcze się trzymają, choć i one powoli padają. Puste schody pod szkołą. Boiskowe ławeczki i osiedlowe skwerki też są dobrze przewietrzone. Nie słychać śmiechów, żartów, czy czasami soczystego „k***a” wykrzyczanego przez co bardziej nerwowe jednostki. W knajpkach nie ma śmiechów, ani uśmiechów. W samochodach nie padają już pytania „a po co?”, „a dlaczego?”.
Żyjemy w czasach równouprawnienia, więc jak to jest, że bardzo często słyszę historie o zmęczonych panach wracających z pracy i odpoczywających całe popołudnia na kanapach przed telewizorami? Smutne to i nawet trochę żałosne. A generalnie to złość mnie bierze na coś takiego. Bo jak to? Ano tak, że są tego różne przyczyny.
Szczerze? Nie obchodzą mnie tu Twoje poglądy. Mam je w poważaniu. One są Twoje i niech tak pozostanie. Nie obchodzi mnie też, co sądzisz o tej drugiej, trzeciej, czy czwartej opcji. Serio. Po co mi ta wiedza? Ale zabierz głos, bo go stracisz!
„Dobrego kierowcę poznaje się tam, gdzie kończy się prosta” – to jedno ze zdań, które zawsze mam w pamięci. Zarazem, wiem, że w polskim społeczeństwie niemal każdy się uważa za dobrego kierowcę.
Rok temu wrzuciłam na bloga ważny dla mnie tekst o Łodzi. Staje się ona coraz bardziej moim miastem. Ostatnio wielokrotnie miałam okazję i w sumie przyjemność bronić jej przed obcymi, ale też mieszkańcami.
