Ostatni rok był bardzo intensywny w naszym życiu. Oboje pracowaliśmy zawodowo w ogromnym wymiarze godzin. Było sporo zmian, jedne projekty się kończyły, inne zaczynały. Mówimy tu o naprawdę dużych projektach, zajmujących mnóstwo czasu.
Mam to szczęście, że mieszkam w Polsce. Potrafię docenić to, że mogę robić w życiu wszystko, co chcę.
Skoro sama czytam, dużo osób samemu się uczy, to po co mi ten kurs? Mogłabym powiedzieć, że jeśli już dostałam od Mikołaja 😉 to szkoda było stracić. Ale tak naprawdę bardzo się ucieszyłam, bo czułam, że potrzebuję pomocy w ogarnięciu mojego aparatu.
Tak się zastanawiam, co ja tu mam napisać. W końcu blog istnieje dopiero 2 miesiące, czyli w porównaniu do blogosfery nawet nie został jeszcze szerzej zauważony (chyba ;)).
Wystarczy 15 minut, a może i mniej. Do czego? Do wielu rzeczy, ale na przykład do sparaliżowania ulic przy okazji intensywniejszych opadów śniegu. Nagle okazuje się, że Kowalski to nie jest mistrzem kierownicy, a Iksiński ma problem z ruszeniem ze świateł. W ogóle ma problem z ruszeniem. Także głową. KAKU, SZYBCIEJ!!! Jak zobaczyłem z Młodym…
